Haar meest memorabele prestatie van 2024? 7 juli, toen ze het 37 jaar oude wereldrecord van Stefka Kostadinova van de tabellen veegde en op 2m10 bracht? Of 4 augustus, toen ze zich voor het eerst in haar carrière tot olympisch kampioene kroonde? “Het zijn allebei onbeschrijflijke herinneringen”, mijmert Mahuchikh. “Maar records zijn er nu eenmaal om gebroken te worden. Op een dag zal ook mijn record sneuvelen. Dus kies ik toch maar voor het olympisch goud. Olympisch kampioen ben je voor het leven.”
Die olympische titel betekent ook veel voor haar door oorlog geteisterde land Oekraïne. “Ik vecht voor mijn land, op de atletiekpiste. Ik spring voor mijn land en de mensen daar”, zegt Mahuchikh vastberaden. “Ze vertellen me dan dat mijn prestaties voor een beetje blijdschap in hun leven zorgen. Mijn olympische titel bracht een dag vreugde in Oekraïne, maar de dag erna sloeg er een raket in op een kinderziekenhuis. Ik heb toen heel veel gehuild.”
Sinds anderhalf jaar is het Belgische Heusden-Zolder de uitvalsbasis van Yaroslava Mahuchikh. “Het is mijn tweede thuis geworden, ik ervaar enorm veel steun. Mijn buren hebben me verteld dat ze vrijdag naar de Memorial komen om voor mij te supporteren. Dat doet mij iets. Ik vind het geweldig, te gek voor woorden.”
“Ik kom heel graag naar de Allianz Memorial Van Damme, het is een van mijn favoriete meetings. De sfeer in het stadion is geweldig en zet aan tot grootse prestaties. Ik wil het seizoen heel graag in stijl afsluiten en voor de derde keer met die diamanten trofee aan de haal gaan. Daarna ga ik lekker smullen van Belgische wafels en chocolade”, lacht Mahuchikh. Maar daarna ernstig: “Ik heb mijn familie niet meer gezien sinds oktober 2023. Na de meeting ga ik voor twee maanden naar mijn thuisstad in Oekraïne.”
Yaroslava Mahuchikh wil haar landgenoten ook in de komende jaren nog veel sportieve vreugde bezorgen. “Ja, ik ben Europees, wereld- en olympisch kampioen en ik heb het wereldrecord. Maar ik wil nog veel meer medailles winnen. Ik ga zeker nog tien jaar door”, aldus de vastberaden Oekraïense. “Dus zeker ook nog minstens tien Memorial Van Dammes voor mij!”
