Taylor vormt een koppel met de Oostenrijkse hordeloopster Beate Schrott, olympische finaliste in 2012, en verdeelt zijn tijd in Europa tussen Wenen en Arnhem, waar zijn Britse coach woont. Het leven van Christian Taylor is dus 'internationaal' te noemen. Het zou hem dus wel toekomen om op een dag het wereldrecord van Jonathan Edwards te verbeteren, al is het geen obsessie (meer).
"Lange tijd heb ik die wereldrecordobsessie gehad. Er was vroeger een stemmetje in mijn hoofd dat almaar door herhaalde '18.29' (het legendarische record van Jonathan Edwards, nvdr). Maar dat is er niet meer. Ik heb mentale rust gevonden."
"Mijn instelling is veranderd, de druk is veel minder dan vroeger. Ik zeg tegen mezelf dat het wereldrecord springen niet onmogelijk is. Als het er komt, dan komt het er. Ik blijf postief. Een meetingrecord springen is ook mooi. Een medaille pakken is dat ook. Die instelling bezorgt me een ontspannen gevoel, innerlijke rust."
Zijn link met Nederland maakt dat hij vrijdagavond in het Koning Boudewijnstadion wellicht extra veel steun van het publiek krijgt, want traditioneel zakken er erg veel Nederlanders af naar Brussel. "Op de Memorial aantreden is altijd speciaal, de sfeer is geweldig en ik probeer daar als atleet tijdens de wedstrijd bewust van te genieten. Ik wil springen met de glimlach."
<iframe width="560" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/MeBaLlhRhws" frameborder="0" allowfullscreen></iframe>
