Omdat McLaughlin-Levrone dit seizoen geen enkele Wanda Diamond League-kwalificatiemeeting gelopen had, mocht ze - op basis van de reglementen - niet aantreden in de Wanda Diamond League-finale van de 200 meter. Maar in de extra 200 meter die de Memorial op het programma had gezet kon dat natuurlijk wel. De Amerikaanse ontgoochelde niet en zegevierde in 22.40. Een heel scherpe tijd, gezien de frisse weersomstandigheden.
Dat het een toptijd was, bleek ook uit het resultaat van de Wanda Diamond League-finale die een halfuurtje later gelopen werd. Daarin was een andere Amerikaanse, Brittany Brown, de beste met een tijd van 22.20. De Britse Daryll Neita werd tweede in 22.45. McLaughlin-Levrone zou met haar chrono dus tweede geworden zijn in die finale ...
Vrijdag was het nog straffer op de 'extra' 400 meter. McLaughlin-Levrone won die in 49.11, de zevende tijd van het jaar en ruim sneller dan de 49.45 waarmee olympisch kampioene Marileidy Paulino later op de avond de finale van de Wanda Diamond League op haar naam schreef. Ook aan die finale mocht McLaughlin-Levrone niet deelnemen om dezelfde reden als voor de 200 meter.
Met een gouden medaille en fabuleus wereldrecord van 50.37 op de 400 meter horden en goud op de 4x400 meter met Team USA kroonde Sydney McLaughlin-Levrone zich tot dé atletiekkoningin van de Olympische Spelen. Na Parijs nam ze een welverdiende break om daarna nog op één meeting in actie te komen: de Allianz Memorial Van Damme.
