Ook vrijdagavond tijdens de meeting zullen de spotlights op hen gericht worden. De toeschouwers in het Koning Boudewijnstadion zullen op groot scherm de magische Memorial-momenten uit de carrière van het trio kunnen herbeleven.
De Hall of Fame van de AG Memorial Van Damme werd in 2017 in het leven geroepen. Banks, Devers en Coe treden in de voetsporen van Heike Drechsler, Steve Cram, Merlene Ottey, Hicham El Guerrouj, Kim Gevaert, Tia Hellebaut en Wilfried Meert, die de eer eerder te beurt viel. Wat Willie Banks, Gail Devers en Sebastian Coe voor de Memorial betekend hebben, kan je hier lezen:
Hall of Fame – Willie Banks
Willie Banks heeft vijf keer deelgenomen aan de AG Memorial Van Damme. Na drie opeenvolgende tweede plaatsen was het in 1985 eindelijk raak voor de excentrieke en immens populaire hink-stap-springer. De Amerikaan won toen in Brussel met een fenomenale 17m58.
Die 17m58 was de vierde beste sprong ooit uit de carrière van Banks en bleef tien jaar overeind als meetingrecord. Tot de Brit Jonathan Edwards in 1995 nog 2 centimeter verder sprong op de Memorial.
Diezelfde Edwards had Banks datzelfde jaar in Salamanca ook al onttroond als wereldrecordhouder. Tien jaar lang had de 17m97 die Banks in 1985 op de Amerikaanse kampioenschappen in Indianapolis gerealiseerd had op de tabellen gestaan.
Ondanks zijn status van wereldrecordhouder heeft Banks nooit olympisch goud gewonnen. Zowel in Los Angeles 1984 als Seoul 1988 moest hij vrede nemen met een zesde plaats. In 1980 miste Banks de Spelen in Moskou door de Amerikaanse boycot.
Wilfried Meert over Willie Banks:
“Willie Banks was bijzonder geliefd bij de toeschouwers. Ik herinner me nog levendig het spandoek dat enkele fans in 1985 hadden meegebracht naar de Heizel. ‘We love Willie’ stond erop. De tv zoomde er gretig op in. Banks kon als geen ander het publiek bespelen. Hij is de ‘uitvinder’ van het ritmisch handgeklap voor en tijdens de aanloop. Tegenwoordig vraagt elke atleet op die manier de steun van het publiek, maar hij is er begin jaren ‘80 mee begonnen op de meeting van Stockholm. Toen hij dat in Brussel ook begon te doen, heeft het publiek hem meteen in het hart gesloten.”
<iframe width="560" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/Q5ri5Us6_6s" frameborder="0" allow="accelerometer; autoplay; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture" allowfullscreen></iframe>
Hall of Fame – Gail Devers
Gail Devers was een specialiste op de 100 meter horden én de 100 meter vlak, een niet alledaagse combinatie. Tussen 1992 en 2002 nam de Amerikaanse vijf keer deel aan de AG Memorial Van Damme en ze won maar liefst vier keer: in 1992, 2000 en 2002 op de horden en in 1996 op de sprint.
De topsportcarrière van Devers heeft aan een zijden draadje gehangen. Hevige migraine en oogproblemen leidden in 1990 tot de diagnose Ziekte van Graves, een auto-immuunziekte. De bestralingen die ze onderging veroorzaakten dan weer zodanig ernstige voetproblemen dat de behandelende artsen op een bepaald moment overwogen haar voet te amputeren.
Zo ver kwam het gelukkig niet. Devers herstelde wonderwel en bouwde een fenomenale carrière uit met olympisch goud op de 100 meter vlak op de Spelen van Barcelona 1992 en Atlanta 1996 als hoogtepunten. Met het Amerikaanse team werd ze in Atlanta ook olympische kampioene op de 4x100 meter.
Wilfried Meert over Gail Devers:
“Bij het brede publiek staat Gail Devers vooral bekend als die atlete met haar extreem lange en kleurrijke nagels, maar we moeten haar vooral herinneren omwille van haar fenomenale prestaties op de piste. Drievoudig olympisch kampioene, vijf keer wereldkampioene outdoor en vier keer indoor. Een grote dame! Haar wedstrijden op de Memorial waren altijd top. In 2002, ze was toen bijna 36, won ze hier de 100 meter horden in 12.49. Wereldklasse!”
Hall of Fame – Sebastian Coe
De band tussen Sebastien Coe en de AG Memorial Van Damme is erg sterk. De huidige voorzitter van de IAAF was er in 1977 als 21-jarige atleet bij op de allereerste editie van de Memorial en zou er vier jaar later een wereldrecord lopen.
16 augustus 1977. De 800 meter in Brussel is de eerste wedstrijd van het jonge Britse toptalent Sebastian Coe op buitenlandse bodem. De Keniaan Mike Boit wint de dubbele baanronde, Coe wordt knap derde. Een jaar later, een jaar sterker staat Coe opnieuw op de Heizel voor de 800 meter en wint hij de race in een nieuw Brits record.
In 1981, een jaar nadat hij in Moskou olympisch kampioen op de 1500 meter geworden is, loopt Coe in Brussel de mijl. Zijn doel: het wereldrecord dat Steve Ovett twee dagen voor de Memorial van hem had afgepakt heroveren. Het lukt, en hoe?! Met meer dan een seconde duikt Coe onder de chrono van zijn grote rivaal. 3:47.33 is het eerste wereldrecord ooit op de tabellen van de Memorial!
Wilfried Meert over Sebastian Coe:
“In 1977 had nog niemand in België van Sebastian Coe gehoord. Pas de dag voor de meeting hebben we hem aan het deelnemersveld toegevoegd op aandringen van zijn mananager en zijn papa Peter, die zijn coach was. We hebben het ons niet beklaagd. De liefde tussen de Memorial en Sebastian Coe was en is wederzijds. Ook na zijn carrière is hij nog vaak naar de Memorial komen kijken, sinds 2015 in zijn hoedanigheid als IAAF-voorzitter.”
